Rails te hip voor reizigers,’ kopte de Volkskrant in 2008 boven een stuk dat, achteraf gezien, de opmaat vormde tot het requiem voor het blad. Onder regie van de eigenzinnige art director Pieter Schol had het tijdschrift dat door de NS gratis in de trein werd verspreid, zich losgezongen van de doorsnee passagier, meende het spoorbedrijf. Hoewel de doorsnee passagier niet bestaat, viel er wel iets voor deze redenering te zeggen.
Rails, in 1951 gelanceerd als Tussen de rails, legde nog datzelfde jaar het loodje, doch niet nadat ik er tijden lang voor heb gewerkt. Reportages, interviews, you name it en ik schreef het voor hen en alles natuurlijk in een überhippe stijl. Met uitzondering van die reportage over de Micheline, ‘s werelds enige trein op luchtbanden. Daartoe zond het blad mij, in gezelschap van eindredacteur Paul Koopal, als fotograaf naar, of all places, Madagascar. Alwaar we tot de ontdekking kwamen dat de Micheline al jaren niet meer over het staal knarste, maar dat is weer een ander verhaal.
